 Wysłany: Pią 17:29, 29 Sie 2008 Temat postu: WIESłAW JANUSZ MIKULSKI (ur.1959) |
|
| z cyklu „Ikar”
* * * Jestem pełniejszy Tobą jak wysuszona skwarem rzeka Jestem bogatszy Tobą jak zasiana ziarnem ziemia Jestem jaśniejszy Tobą jak oświetlony gwiazdami mrok * * * Żonie Ten cichy jesienny liść weź ode mnie i przytul ja też tak spadnę jak liść wichrem porwany błękitu Ten cichy jesienny liść który włożyłaś do Biblii niech Ci jej miłość gra i niech Cię w sen uskrzydli A gdy go wyjmiesz z tych kart nie dozwól by się skruszył bo w nim me życie drga - niebieski odlot duszy ... * * * Tą moją mizerną miłością modlę się Panie co dzień pomiędzy snem a szarością syn Twój i ziemi przechodzień Ta moją mizerną miłością chęciami górnymi jak niebo modlę się Panie do Ciebie skrzydłami mojego śpiewu z cyklu "Ikar" * * * W Twojej łasce Jest moja siła Jak drzewa w słońcu I w ziemi Wrosłem w glebę Twoim rozkazem i żyję dotąd jak inni Czekam na Ciebie na deszcz Twój z nieba na wiatr co me serce rozgrzeszy na ptaki z nieba by z nimi śpiewać liśćmi co chcą się cieszyć ... * * * Zrosiłeś mnie swoją rosą w upalne lata dni i dałeś dech mym kłosom i dałeś blask mym kłosom piękniejszy niźli łzy Skropiłeś mnie swoją łaską gdy piekł potworny żar nabrałem Twego blasku i lśniłem Twoim blaskiem w upalny lata skwar ... z cyklu "Ikar" * * * Twoje słońce ogrzało mą duszę Twoje słowa zmieniły mą drogę Tyś mnie krzepił w czas deszczów i w susze Dzięki Tobie oddychać dziś mogę Tyś prowadził mój umysł od dziecka Tyś mnie uczył przez ludzi świat kochać Tobie tylko zawdzięczam dni szczęścia Tobie mówię dziś także: mnie prowadź Tyś mi barwy tej ziemi odsłonił Kwiaty ludzi i gwiazdy na niebie Twoje wszystko co dzisiaj mam w dłoni TWOJE WSZYSTKO I WSZYSTKO OD CIEBIE * * * Ty swą miłością wszystkim nam odsłaniasz barwy całej ziemi we wszystkim swą dobrocią trwasz Ty jedną miłość która śle jak słońce milion swych promieni rozdałeś wszystkim także mnie * * * Twój Krzyż to mój drogowskaz który na drodze stoi i ściąga burz pioruny i deszcz do oczu moich Twoje Pismo na drodze mojej świeci jak słońce co oświeca ogrzewa i piecze ... z cyklu „Ikar” * * * Ty mgły życia rozwiewasz swym blaskiem czas napełniasz radością o zmroku tak jak siewca rozrzucasz swa łaskę dzięki Tobie to wszystko jest wokół Twoje dłonie niosą światu rosę Twoja miłość rozlewa się wszędzie Ty przez ludzi przemawiasz swym głosem gdy chcą służyć Tobie jak narzędzie Tobie hołd i cześć i miłość świata Tobie życie nasze i śmierć i tęsknota gdy się plączą wśród dróg nogi nasze gdy się serce w grze świata wciąż miota z cyklu „Kielich jesieni” * * * jak Ci dziękować za sen i nadzieję za wiary kiście którymi się żywię za słowa Twego spadające krople gdy upał życia doskwiera na drogach jak Ci dziękować kiedy wszystko Twoje i wszystko w Tobie rodzi się i ginie i darem Twoim są owoce moje i moje serce co dla Ciebie bije ... * z cyklu „Kielich jesieni” * * rozmieniam czas na drobne pieniądze dni skarbona jak konary drzew pochyla się ku ziemi obiecanej spieszą się sekundy nieczułe na krzyk powrotu pospiesznie pospiesznie na tarczy wschodów i zachodów suną naprzód pełne drżenia do Ciebie który nie znasz czasu - - z cyklu „Krzyk wiatru” * * * Ty sny me osłoń które drżą jak płatki kwiatów gdy wieje wiatr Ty sny me otul dłonią swą gdy na nie spada ciszy grad Ty sny mi ukaż w nocy mgle kiedy nie widać srebra gwiazd gdy się zagubił świtu brzeg ... * * * idziesz jerozolimską drogą wśród gapiów i zdrajców wśród tych których miłość wypaliła się papierowym wierszem którą wystraszyły zbroje rzymskich żołnierzy idziesz Panie w jerozolimskim krzyku bardziej bolesnym od obojętności z krwawymi pręgami na plecach z pokrwawioną od cierni głową wśród gapiów na miejsce straceń umęczony już w Sercu Panie * * * z cyklu "Krzyk wiatru" Panie oto stągwie które napełniłem tęsknotą pełno wokół chorych trędowatych sparaliżowanych ślepych przyjdź i dotknij uzdrów umarłych przywróć życiu oczyma wypełnionymi po brzegi miłością przywróć spokój naszym duszom gdy stopy Twoje rosimy łzami gdy wchodzimy na drzewa naszych osamotnień wypatrując Ciebie z cyklu „Drżenie słońca” PROŚBA jestem małym dzieckiem na bezdrożach świata weź mnie za swą rękę poprowadź poprowadź płyną nebem chmury jak szalone lata weź mnie za swą rękę i prowadź i prowadź ... z cyklu „Bzy w słońcu” * * * jedno serce jak chleb podziel dla tysięcy do których mnie ślesz i objaśnij znaki na drodze gdy Emaus widać już wśród drzew jedno serce podziel dla tysięcy niech się karmią dobrocią Twą a mnie pozwól kłosów zrywać więcej gdy Twe zboża owocem się gną ... z cyklu „Kielich światła” * * * budujemy niebo z cegiełek dni czerwonych jak miłość gdy słowa zachodzą jak słońce w ciemność nocy budujemy życie gdy czas ucieka w cienie cmentarzy ... z cyklu „Kołysanie morza” * * * lato plaża i morze słońce i niebo przypieka chodzę brzegiem wśród fal szumu szukam czasu miłości człowieka ... z cyklu „Ku słońcu” * * * Panie stoję obok Ciebie a Ty patrzysz na mnie umęczony za miłość umęczony za prawdę Panie Twoja miłość leczy mnie i dźwiga zmęczonego w drodze mocą Twego krzyża * * * ptaki nad ziemią fruną nisko ptaki tak nisko gdy pełno chmur idziemy w kłębach jesiennych liści idziemy w rosie i chłodzie chmur ściemnia się wiatr w koło pędzi wiatr pędzi w koło i drzewa gnie idziemy w strugach ziemskiego deszczu na drugą stronę na drugi brzeg ... |
|
| Wysłany: Sob 21:31, 26 Sty 2008 Temat postu: WIESłAW JANUSZ MIKULSKI (ur.1959) |
|
|
* * * znów minął dzień wiem że jestem bliżej Ciebie to tak jak wśród pustyni nie widzieć końca drogi iść za Twoją gwiazdą i cieszyć się oazami Twojej łaski Twojego pokrzepienia - - * * * idziesz ze mną krok w krok wśród słońca w niepogodę gdy kończy się zaczyna rok gdy ciepłem otula słońce i kiedy wieje chłodem idziesz ze mną rok w rok wśród słońca i jesteś pośród nocy trzymam się wiernie Twoich rąk i patrzę w Twoje oczy ... * * * drogą życia powoli dojdę do Ciebie jeśli mnie umocnisz wskażesz jak mam iść na półkach kalendarzy ustawię Ci kosze swego trudu zerwane kwiaty wśród dróg przyniosę i dam Tobie ... NIE PRZEMIJASZ staniemy się ciszą niewidzialni staniemy się miłością wykutą w sercach ludzi tak żywi jak świeża zieleń ożywczy strumień i wiatr - - * * * niektóre dni to piękny papier pełen obietnic przemokły od łez ... * * * w Dolinie Białej w Zakopanem jedliśmy soczyste grona powietrza - - czas spłoszony armatnim biciem zegarów umykał umykał ... nabrałaś jeszcze raz w ręce górskiej wody i zrywałaś ze mną z nieba soczyste grona ... * * * w Krynickim wietrze czuję zapach historii Orkiestra Zdrojowa zamienia deptak w wiedeński walc ziemia tańczy obok dzieci z cukrową watą obok hałaśliwych wycieczek i zdrojowych palm ... Krynica Zdrój, 1999.07.27 * * * gołębie krakowskiego Rynku niosą pokój całemu światu gołębie krakowskiego Rynku niosą mądrość gorącą jak łzy gołębie krakowskiego Rynku niosą Europie światu szlachetny rozmach nauki i sztuki ... * * * czasem zbyt późno dostrzegamy prawdę o sobie o innych gdy dom się pali czy płomieniem ugasimy pożar ... czasem zbyt długo czekamy na siebie na czyny słowa a czas pali się jak wyschnięte łąki a czas pali się pod nogami ... * * * tak cicho spada KARTKA DNIA tak cicho ... tak cicho z oczu PŁYNIE ŁZA tak cicho ... tak cicho słońce w górze lśni w błękicie tak cicho płyną WSZYSTKIE DNI i życie ... * * * powiesiłaś gałązkę jarzębiny nad naszym kalendarzem zeschłe grona ożyły w wodach mojej pamięci gdy przy jarzębinie tuliłaś się do mych ust ... * * * skrzydła modlitwy niosą mnie do Ciebie wzbijam się ponad wiatr i deszcz wynurzam się z mgieł czasu co spowiły Ziemię wzbijam się do Ciebie * * * trwam w Tobie jesteś powietrzem którym oddycham ożywczą wodą którą łapczywie piję Chlebem miłości którym się posilam jestem w Tobie zrośnięty wiecznością śladem Twoim małym promieniem Twojego szczęścia Boże * * * puste słowa są jak puste kłosy PROŚBA III zanim pozostawimy własne ciała nie niszczmy siebie i świata * * * czas jak młyn ściera nas na proch ... MYŚLI PONAD GROBAMI NA OSTROŁĘCKIM CMENTARZU oczy są kruche jak ziemia dłoni obolałych pozostał szkielet liście jesienią opadają włosy są kruche jak ziemia nóg obolałych pozostał szkielet opadają jesienią liście tylko miłość potężna jak Bóg tylko krzyż co staje się bramą pozostają na zawsze ... * * * jedno serce jak chleb podziel dla tysięcy do których mnie ślesz i objaśnij znaki na drodze gdy Emaus widać już wśród drzew jedno serce podziel dla tysięcy niech się karmią dobrocią Twą a mnie pozwól kłosów zrywać więcej gdy Twe zboża owocem się gną ... NA POŻEGNANIE odchodzą sny jak mgły kiedy czas – stróż gasi latarnie życia w karuzeli pór roku obraca się pamięć jak dziecko oddajemy innym dar własnych ust ciepło rąk dobroć serca - - - * * * czasu krople cichutko opadają łez zatopionych w morzu pamięci blask blask miłości kołysze się wśród wód ... odnajdujemy siebie gdy już prawie ciemność życia podróże serpentyny marzeń labirynt przy pełni życia nie można spać sen skroplił się cichutko spłynął w noc nadzy jesteśmy przed Tobą jeszcze bardziej wśród grzechu gdy słowa Twego światło skrywamy wśród ścian lęku niepojętego wstydu i bezwstydu gdy na drodze depczemy ziarna Twego czasu ... w Stajni Pegaza w Psarskim Siole, 2002.01.14, godz. 19:54 * * * trudne są dni gdy w płomieniach własnej przeszłości przechodzimy krokami chwil gasi je Twoja dobroć i kojący balsam Twoich słów na drogach Twojej prawdy nie ma skwaru i wyschniętych rzek ludzkich słów - - * * * kochamy wciąż za mało choć widzimy lampiony na cmentarnych płytach choć daty tam się stroją i nazwiska imiona i wiek życia ... kochamy wciąż za mało choć widzimy jak ziemski czas worał się w nas bruzdami ciszy i coraz trudniej chodzić po tej ziemi i coraz trudniej żyć ... MOZART W OSTROŁĘCE „Requiem” Mozarta wciąż dudni po ulicach miesza się z zapachem kurzu i wyziewów fabryki papieru „Requiem” Mozarta wciąż płacze po ulicach i ginie w obstrzale wulgarnych słów i pragnień „Requiem” Mozarta jaśnieje na ulicach i wznosi ponad życie życie pełne śmierci .... * * * Żonie przybywasz wśród lawiny smutku jak skrzydła błękitnego ptaka nadciągasz wśród pustyni snu jak karawana z bukłakami wody budzisz mnie do życia jak słońce pełne światła i ciepła ... * * * umarłym niepotrzebne są już ręce do miłości ... * * * zgaś ognisko smutku deszczem swoim z nieba gdy tak pomalutku giną dni giną dni ochłódź snów pożary ciszą swego nieba gdy tak człowiek młody-stary łamie się jak drzewa ... * * * jesteś moim powietrzem moim światłem drogą wytrwaniem i mocą gdy nogi iść nie mogą jesteś uspokojeniem w czas burzy niepokoju moją drogą Boże mą szczęśliwą drogą ... * * * tłuczemy się jak szkło lecz duch nasz nieśmiertelny nikniemy w oparach godzin bliżsi czy dalsi sobie ... wtłoczeni w sprawy ciała krzątamy się wokół ciała gaśniemy z każdym dniem bliżsi czy dalsi sobie ... Ostrołęka, 12 lipca 2003 roku * * * do duszy okaleczonej b e z m i ł o ś c i ą przychodzisz – Najmilszy Gość i Szczęście moje dni kruche zapałki skruszone liście lat ... a Ty niesiesz mnie tam gdzie nie ma dat i pogrzebów ... i łez ... - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - * * * pogubiły nam się myśli słowa pomieszały prawdy z fikcją marzeń balsamicznych splot zmienił się w supły bolesnych tęsknot my ... czy już nie my pośród handlowych witryn na złomowiskach marzeń my ... czy już nie my na polach szklanych ekranów w stygnącej lawie słów ... 31 października 2003 roku |
|
| Wysłany: Sob 9:56, 24 Lis 2007 Temat postu: WIESłAW JANUSZ MIKULSKI (ur.1959) |
|
|
z cyklu "Dotykanie nieba" * * * 1 wiatr gra na strunach liści usypiam kołysany leśną muzyką 2 dróżkami wśród drzew prowadzi mnie tęsknota do Ciebie |
|
| Wysłany: Pon 18:00, 17 Wrz 2007 Temat postu: |
|
łoj ale sie rozpisałeś  |
|
| Wysłany: Sob 16:04, 15 Wrz 2007 Temat postu: Zapraszam do lektury moich wierszy. Oto one: |
|
| WIESłAW JANUSZ MIKULSKI
(ur.1959) * * * Żonie Ten cichy jesienny liść weź ode mnie i przytul ja też tak spadnę jak liść wichrem porwany błękitu Ten cichy jesienny liść który włożyłaś do Biblii niech Ci jej miłość gra i niech Cię w sen uskrzydli A gdy go wyjmiesz z tych kart nie dozwól by się skruszył bo w nim me życie drga - niebieski odlot duszy ... z cyklu "Ikar" * * * Twoje słońce ogrzało mą duszę Twoje słowa zmieniły mą drogę Tyś mnie krzepił w czas deszczów i w susze Dzięki Tobie oddychać dziś mogę Tyś prowadził mój umysł od dziecka Tyś mnie uczył przez ludzi świat kochać Tobie tylko zawdzięczam dni szczęścia Tobie mówię dziś także: mnie prowadź Tyś mi barwy tej ziemi odsłonił Kwiaty ludzi i gwiazdy na niebie Twoje wszystko co dzisiaj mam w dłoni TWOJE WSZYSTKO I WSZYSTKO OD CIEBIE z cyklu „Krzyk wiatru” * * * Ty sny me osłoń które drżą jak płatki kwiatów gdy wieje wiatr Ty sny me otul dłonią swą gdy na nie spada ciszy grad Ty sny mi ukaż w nocy mgle kiedy nie widać srebra gwiazd gdy się zagubił świtu brzeg ... * * * Panie oto stągwie które napełniłem tęsknotą pełno wokół chorych trędowatych sparaliżowanych ślepych przyjdź i dotknij uzdrów umarłych przywróć życiu oczyma wypełnionymi po brzegi miłością przywróć spokój naszym duszom gdy stopy Twoje rosimy łzami gdy wchodzimy na drzewa naszych osamotnień wypatrując Ciebie z cyklu „Kołysanie morza” * * * lato plaża i morze słońce i niebo przypieka chodzę brzegiem wśród fal szumu szukam czasu miłości człowieka ... * * * ptaki nad ziemią fruną nisko ptaki tak nisko gdy pełno chmur idziemy w kłębach jesiennych liści idziemy w rosie i chłodzie chmur ściemnia się wiatr w koło pędzi wiatr pędzi w koło i drzewa gnie idziemy w strugach ziemskiego deszczu na drugą stronę na drugi brzeg ... z cyklu „Pustynia słońca” * * * pędzę do Ciebie jak ptak ponad domami się wzbijam wysokie drzewa omijam tam gdzie prowadzi Twój ślad pędzę do Ciebie co sił wysoko w górę się wznoszę o nic drzewa nie proszę z chmur tylko rosę bym pił ... * * * w Twojej łasce jak w słońcu dojrzewam niby owoc który strąci wiatr w Twoim słońcu rumienię się czekam bym dla Ciebie już dojrzały spadł ... z cyklu „Radość słońca” * * * gdy szliśmy przez cmentarz grobowy mrok rozświetliły tysiące płonących zniczy w kształcie krzyży i serc po mieście umarłych chodziło tysiące żywych wśród których rozpoznawaliśmy znane nam twarze groby bieliły się i czerwieniły niemą mową kwiatów przy alejkach siedzieli wtopieni w groby ludzie zamyśleni cisi w płomieniach grobowego światła z cyklu „Samotność gwiazd” * * * tak wiele interesów spraw uliczek krętych naszych godzin Panie oczyść nas i spraw by zachwyt Tobą miłość rodził w zmęczeniu minut w pocie dni które jak chmury przemijają oczyść nas Panie i spraw by deszczem spadały w ziemię czasu tak wiele interesów spraw i słów i słów zbyt wiele pada oczyść nas Panie z kłamstwa prawd miłością swoją wyspowiadaj ... z cyklu „Słoneczny sen” * * * za Tobą podążam jak ślepiec wleczony czasem snów wiatrem gdzie jestem nie wiem podtrzymaj moje ręce bym przypadkiem nie przewrócił się o nierównych chodników krawędzie nie zbrudził nóg błotem ulic idę za Tobą jak ślepiec pomóż mi bym mógł nauczyć się odczytywać Twoją obecność Twoje słowa na chropowatych wypukłościach dni z cyklu „Słońce i miłość” * * * kapie kapie czas jak wosk świecy Twój czas i mój wolno wolno się wypala spływa wosk jak ból płomień większy coraz większy pnie się ciągle wzwyż im gorętszy tym jaśniejszy czas płonie jak krzyż ... z cyklu „Słońce i Ty” MODLITWA O DESZCZ Wznoszę ku Tobie dłonie swe serce spieczone ciszą deszczu ożywcze strugi daj Panie mej ziemi już pękającej od skwaru nieba rozlej strugi życia płaszczem ulżyj trawom naszym oczom proszącym o deszcz z cyklu „Słońce w alei dębów” NA MSZĘ ŚWIĘTĄ przynoszę Ci najlepsze chęci i to co uznasz za dobre resztę spal w ogniu swego przebaczenia z cyklu „Sny słońca” * * * wiem że jesteś przy mnie gdy szaleją strugi deszczu po szybach dni kiedy nocą otwierają się oczy zbudzone bólem wiem że jesteś przy mnie kiedy płonie ściana ciszy gdy z wyschniętej rzeki słów nie ma już co pić kiedy nogi plączą się wśród kamieni krzywd wiem że wtedy jesteś przy mnie ... z cyklu „Tańczący pegaz” UPOMNISZ SIĘ upomnisz się o swoje miny srebra o procent w bankach naszych serc o każde słowo każdą myśl o światło stawiane pod korcem upomnisz się o kalek tłum zgony niewinnych krwawe rany o wyciśnięte ludziom łzy ... z cyklu „Tulipany w słońcu” * * * nie pytaj co słychać za oknami wiatr chmury w niebo pędzi właśnie deszcz już spadł obmył drzew konary napoił i znikł nie pytaj co słychać jest już noc jest cisza i daleko świt ... z cyklu „Uroda światła” * * * cierpienie to powódź słów pomylonych spotkań gruz rany od szkieł materialnych bóstw wyrzucone jak śmieci godziny i dni z cyklu „Uśmiechy dni” * * * zaczniemy siebie szukać gdy ciemność ulic przesłoni widzenie gdy z terminarza spraw zardzewiałe godziny jak koła wypadną z łoskotem gdy nogi przykują na zawsze ziemską pychę i zatrzymają zbytni pośpiech ku sobie – od siebie zaczniemy szukać wystraszonych dat wypędzonych oczu i zranionych serc z cyklu „W nurcie godzin” * * * W obręczach Twojej łaski ciągnę swój życia wóz przede mną cienie i blaski za mną czas jak gruz idę znużony drogą w ciszę w nieznany świat ciągnę noga za nogą mój wóz z kołami lat ... z cyklu „Wodospady miłości” * * * są słowa jak namioty i są słowa jak pustynie w Twoich rękach wiosna i zima życie i śmierć są słowa jak deszczu krople i są słowa jak kamienie w Twoich rękach dzień i noc życie i śmierć ... z cyklu „Wodospady pamięci” * * * splątane są gałęzie naszej pamięci na jej rozłożystych konarach wiszą owoce uśmiechy i smutki powroty i odejścia splątane są pamięci naszej grona jak włosy wierzb płaczących a na niebie ostre szkła gwiazd a na ziemi rozbite puchary rozczarowań splątany jest czas życia z czasem śmierci gdzie bezdomni i głodni niosą trumny obojętności a z oczu spływają im łzy ... z cyklu „Wybrzeża ciszy” ZOSTAŁEŚ NA ZAWSZE CZŁOWIEKIEM Betlejemskie morze miłości niewyczerpane Bóg staje się także Człowiekiem we wszystkim podobny do nas oprócz zła gdy je czynimy świadomie oddając cześć bożyszczom pieniądza zmysłowego nadużycia i diabelskiej pychy Betlejem, 2002.01.23 ZIEMIA ŚWIĘTA I - nawet gdy tak nie myślisz gdy życie płynie ci tylko wokół stołu łóżka i sklepu II ty też stań się świętą ziemią Boga duchową ziemią na której On będzie obecny w twojej codziennej miłości ... Izrael, 2002.01.27 z cyklu „Z Tobą wśród fal” * * * jeszcze jedno wołanie o szczęście jeszcze jedno milczenie i Twój Krzyż wciąż ten sam ten sam jeszcze jeden obrót wokół Słońca jeszcze jedna ciemność i Twój Krzyż jaśniejący w mroku Twój Krzyż jeszcze jedno spojrzenie przed siebie jeszcze jedno bicie w piersi przed Twym Krzyżem co leczy jak skalpel mój ból z cyklu „Z Tobą” * * * potykamy się o własne słowa zbyt szybkie zbyt wolne spóźnieni na pociągi szczęścia dotykamy twarzą zimnych szyn zmęczeni przed nocą posilamy się okruchami miłości znalezionymi wśród dróg ... |
|